Wit Jaworski
Kropla
Haiku Wiersze Nowe i Dawne
Kraków 1998
Wit Jaworski - urodził się w Żywcu. Pracuje na stanowisku profesora w Akademii Górniczo-Hutniczej, w której prowadzi zajęcia z logiki oraz wykłady monograficzne na temat ekstremizmu i terroryzmu. Współtwórca manifestu programowego grupy literackiej "Teraz" (1968). W latach 1983-1990 był redaktorem naczelnym Pisma Literacko-Artystycznego. Od 1990 r. redaktor naczelny kwartalnika Koniec Wieku.
Rozprawy, artykuły publicystyczne, recenzje, wiersze zamieszczał między innymi w Końcu Wieku, Nurcie, Studencie, Odrze, Poezji, Piśmie Literacko-Artystycznym, Przekroju, Zdaniu i pismach specjalistycznych, także za granicą: w Grecji, Meksyku, Norwegii, Niemczech, Rumunii, Serbii, Chorwacji, Słowacji, Ukrainie, USA. W 1976 r. i w 1979 r. odbył podróże motocyklem po Turcji, Iranie, Afganistanie i krajach Lewantu. W 1981 r. podróżował po Wietnamie, a w 1986 r. po Chinach.
Autor następujących książek: poezje - Zła wiara (1973), Adres zwrotny (1974), Sale sztuki realistycznej (1977), Czerwony motocykl (1979), Sto kwiatów (1981), Images (1984), Machtapparat (1989), Oći u svili (1989), Pole Zeppelina (1989), Płonąca pagoda (1990), Mumia meduzy (1992), Popiół i gorycz (1993), Gnomy i dystychy (1995); proza - opowiadania Wielki ucisk (1980), powieść Krótki lont (1985), eseje i antologia Poezja filozofów (1984), Eleuteryzm i mesjanizm (1994), Common Sense w Polsce (1994), {Minimaliści i eklektycy} (1995), {Z dziejów filozofii w Polsce} (1997). Jest także autorem wyborów i antologii - Polnische Lagerdichtung (1987), Taoizm (1988), Bajki chińskie (1991), Przedsokratycy (1992), wyboru wierszy i aforyzmów Hegla - Eleusis (1995) oraz licznych wstępów i posłowi do książek pisarzy polskich i zagranicznych, katalogów malarzy prymitywistów. Współautor antologii - Buddyzm (1987), Judaizm (1990).
Jego wiersze znalazły się w antologiach wydanych w kraju: Określona epoka (1994), Współcześni poeci polscy (1997) i w antologiach wydanych za granicą.
B Wit Jaworski
Mumia Meduzy
Biblioteka "Końca Wieku" 1992
Demetrios z Faleronu
Kiedy był na miejscu i mówił, słowa jego niosły dźwięk spiżu
i Ateńczycy postawili mu trzysta sześćdziesiąt posągów.
Kiedy wyjechał, rozbili posągi do szczętu
i odlali sobie nocniki.
Zenon z Elei
Chociaż mówił, że strzała nie dobiegnie
celu zawiązał spisek przeciwko Nearchowi.
Uwięziony, wydał ciemięzcy przyjaciół
a kończąc listę imion, odgryzł ucho tyrana.
Grób Pitagorasa?
Tarcza Euforbosa przekuta na lustro
w nim chłodne ciało chmur, pyłek słońca
szorstkie twarze rybaków z Delos.
Wokół sypka żółć pszenicy, poletka
bobu na miedzy przykryta darnią mumia pająka.
Epitafium Pitagorasa
Wmówił morzu, że jest tylko sumą słonych kropli.
Teraz opatulony całunem skóry, skrzydlaty
śmiercią nieśmiertelny, w grobie sterczącym na poletku
bobu
dzieli niebo od ognia ziemi.